Πολεμάμε τη ζέστη με κάψα! Αυτά είναι τα πιο ωραία καυτερά φαγητά που τρώμε τώρα στην Αθήνα
Ξεκίνησα από νωρίς να δοκιμάζω καυτερό φαγητό στην Αθήνα. Πάντα μου άρεσε η γεύση του και επειδή ταξίδευα πολύ το σύγκρινα με ό,τι έτρωγα στο εξωτερικό. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι το καυτερό στα μαγαζιά της Αθήνας είναι αρκετά εξευγενισμένο. Οι μάγειρες αποφεύγουν τις ακρότητες γιατί οι πελάτες δεν τις προτιμάνε. Θα ήθελα να χρησιμοποιούσαν περισσότερο τις καυτερές πιπεριές, όπως την εκρηκτική bird's eye chilli, την αγαπημένη μου μικρή ταϊλανδέζικη πιπεριά, ή τη μεξικάνικη habanero, μια πολύ αρωματική και νόστιμη πιπεριά που επιβάλλεται στις μεξικάνικες συνταγές. Δεν θα πω για τη Bhut Jolokia (ή ghost pepper) που είναι η δεύτερη πιο καυτερή πιπεριά του κόσμου και όταν την τρώω είναι σαν κάτι να μου δαγκώνει τη γλώσσα. Ίσως για κάποιους να είναι υπερβολή. Για μένα, όσο πιο καυτερό, τόσο πιο απολαυστική η εμπειρία. Οι καυτερές γεύσεις με αναζωογονούν και πάντα μου φέρνουν χαμόγελο στα χείλη. Δεν είναι πάντως και τόσο περίεργο αυτό που νιώθω γιατί η καψαϊκίνη –η ουσία που καθορίζει την καυστικότητα των πιπεριών– παράγει ενδορφίνες, που είναι υπεύθυνες για τη μείωση της αίσθησης του πόνου και την αύξηση της αίσθησης της ευφορίας. Είναι οι ίδιες ορμόνες που ενεργοποιούνται όταν ερωτευόμαστε. Αν και εξευγενισμένες λοιπόν, οι καυτερές γεύσεις που συναντάω στην Αθήνα μου αρέσουν πολύ και η αλήθεια είναι ότι τελευταία βρίσκω περισσότερες.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΑραχώβης: Μέρες και νύχτες του καλοκαιριού στη νέα πιάτσα του κέντρου
Ωραίο το τζατζίκι στο σουβλάκι, δεν λέω. αλλά όταν το σουβλάκι είναι και καυτερό έχει άλλη χάρη. Η κερατένια σάλτσα που βάζει ο Χριστόφορος Πέσκιας στο σουβλάκι, στο νέο του σουβλατζίδικο Κάψα (Σκουλενίου 4, Αθήνα, Τ/210-32.31.366) είναι μια φοβερή προσθήκη. Πρόκειται για μια πράσινη σάλτσα από μαϊντανό, κόλιανδρο, πιπεριά κέρατο Κρήτης και λίγο ελαιόλαδο, που καίει το στόμα και ισορροπεί τη λιπαρότητα του κρέατος. Ωραία και η καυτερή κόκκινη σάλτσα με ντομάτα και shichimi togarashi (γιαπωνέζικο μείγμα με 7 μπαχαρικά). Κλασική αξία είναι το σουβλάκι του Καυτερού (Αγρινίου 5, Χαλάνδρι, Τ/210-68.46.366) με την πικάντικη καυτερή σάλτσα που μπαίνει κατευθείαν στο τυλιχτό ή δίπλα σε ένα πιατάκι. Η συνταγή για τη σάλτσα είναι επτασφράγιστο μυστικό και την ξέρουν μόνο ο Βασίλης και η μητέρα του, που την ετοιμάζει κάθε μέρα σε μια μεγάλη κατσαρόλα. Το μόνο που αποκαλύπτει είναι ότι έχει διάφορα πιπέρια. Παρόλο που είναι μια σάλτσα για μυημένους και φανατικούς του καυτερού, είναι εθιστική από την πρώτη φορά που τη δοκιμάζεις, ακόμα και αν δεν σου αρέσουν τα πικάντικα. Με την πρώτη μπουκιά προκαλεί ένα έντονο αλλά γλυκό κάψιμο που μετά από λίγο περνάει και θέλεις κι άλλο.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΟι καφενέδες της Καλλιθέας: Απλοί και τίμιοι μεζέδες, μαγειρευτά ημέρας και αυθεντικό χαμόγελο
Στην Ψαροκαστέλλα (Σκρα 19, Πειραιάς, Τ/210-42.22.237) έφαγα πρόσφατα έναν μεζέ πολύ ιδιαίτερο και απολαυστικά πικάντικο. Ψητά καβουράκια μαριναρισμένα σε μια γλυκοκαυτερή μαρινάδα που φτιάχνει η κυρία Μαρία, η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Τα μπλε καβουράκια τα φέρνουν από την Καβάλα και τα σερβίρουν απλά, χωρίς στολίδια, και η γεύση του είναι θεϊκή: γλύκα από τη σάρκα του καβουριού που σπάει με την αλμύρα του θαλασσινού αλατιού και απογειώνεται με την ελαφριά κάψα του κόκκινου πιπεριού. Στο μικρούλι ταϊλανδέζικο Tuk Tuk (Βεΐκου 40, Κουκάκι, Τ/211-40.51.947) ξέρω ότι «ρυθμίζουν» τα καυτερά τους ανάλογα με το πώς θα τα ζητήσει ο πελάτης. Ξέρω όμως και ότι εκεί μπορώ να φάω πραγματικά καυτερές γεύσεις. Το Nam Tok που πρόσθεσε τελευταία στο μενού του ο ιδιοκτήτης Μπάμπης Ασκερίδης ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Πρόκεται για μια ζεστή κρεατοσαλάτα με λεπτοκομμένο χοιρινό, που το μαρινάρει σε ένα μείγμα από bird eye πιπεριά, oyster sauce, λάιμ, κόλιανδρο, δυόσμο και καβουρδισμένο sticky rice. Το σερβίρει με φρέσκο κόλιανδρο και δυόσμο. Είναι μια συνταγή από την περιοχή Issan της Ταϊλάνδης, με φρεσκάδα, κάψα, και αρώματα που σκάνε συνεχώς στο στόμα όσο τρως.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΣουβλάκι, μπέργκερ ή αυθεντικό φαλάφελ; 6 νέες στάσεις για street food στην Αθήνα
Στα του μπέργκερ τώρα. Στο Talking Breads (Σπύρου Τρικούπη 11, Εξάρχεια, Τ/211-18.39.731) ψήνουν οι ίδιοι τα ψωμάκια για τα μπέργκερ και αυτό κάνει την διαφορά. Στα αφράτα μπριός μπαίνει το σωστά ψημένο μπιφτέκι, που είναι λεπτό και φουλ ζουμερό. Από εκεί και πέρα είναι θέμα γούστου, γιατί το μενού έχει καμιά δεκαριά επιλογές. Μου αρέσει το «Hot Stuff» –αλοίμονο– με τσένταρ, πεπερόνι, τηγανητό κρεμμύδι και αγγούρι λεπτοκομμένο σε λωρίδες, που το δροσίζει και κάνει ωραία αντίθεση με την καυτερή σως μπάρμπεκιου. Στο Comet (Σωκράτους 3, Μελίσσια, Τ/210-70.01.407) το Mexican burger είναι η χαρά του chilihead. Το ψωμάκι είναι μυρωδάτο, αφράτο, αρκετά μαλακό, συγκρατώντας όμως καλά το εσωτερικό: το διπλό smash μπιφτέκι από μοσχαρίσιο κρέας από τη Θεσσαλία είναι ψημένο ομοιόμορφα εξωτερικά και εσωτερικά, μέτριου ψησίματος, ζουμερό και τρυφερό στο δάγκωμα. Πάνω στο μπιφτέκι το λιωμένo —και αυτό διπλό– αυθεντικό American cheese δίνει την απαραίτητη λιπαρότητα και την έξτρα γεύση. Στο τέλος βάζουν πίκλες κρεμμυδιού και, το κερασάκι στην τούρτα, πιπερίτσες χαλαπένιος.
Το πιο καυτερό σάντουιτς το έχω βρει στο βιετναμέζικο Dao (Λεπενιώτου 14, Ψυρρή, Τ/210-32.48.547) και είναι το Banh Mi. Στη ζεστή και αφράτη μπαγκέτα η Σουάν βάζει τα βασικά υλικά και προσθέτει χοιρινό ψημένο στο γκριλ. Το αφήνουν σε μαρινάδα από lemongrass, γάλα, κρεμμύδι και σος στρειδιών για ένα βράδυ. Αυτό του δίνει μια ντελικάτη γεύση και το μαλακώνει. Σε μια άλλη εκδοχή βάζει μοσχάρι που φτιάχνεται στη λογική του βιετναμέζικου μπάρμπεκιου με τα ανάλογα μπαχαρικά. Υπάρχει και εκείνο με την ομελέτα, που πολύ το αγαπώ. Η ομελέτα είναι όνειρο, την κάνουν ζουμερή με κρεμμύδι και μπαίνει ολόκληρη στο σάντουιτς. Η vegan εκδοχή, που μπορεί να ακούγεται λιγότερο συναρπαστική, είναι φανταστική. Την προτιμώ όταν θέλω να φάω κάτι πιο ελαφρύ. Αντί για κρέας βάζουν λαχανικά και τόφου που σοτάρουν σε ένα μείγμα από σος σόγιας και ψαριού. Κάθε μπουκιά από το banh mi χαρίζει μια έντονη εμπειρία: οι διαφορετικές υφές, το ξινό, το αλμυρό και το λιπαρό στην αρχή σκάνε στο στόμα και μετά ισορροπούν. Το τσίλι έρχεται και τα απογειώνει – για μένα τουλάχιστον που αγαπώ τα καυτερά.
Βρίσκω εύκολα ωραία φαλάφελ στην Αθήνα αλλά εκείνο στο Ρεβίθι (Παρθενώνος 1, Τ/211-41.16.494) έχει μια ιδιαιτερότητα που με κερδίζει. Το χειροποίητο φαλάφελ μπαίνει μέσα σε φωλιά αραβικής πίτας γεμιστή με ντομάτα, κρεμμύδι, μελιτζάνες, μαρούλι, αγγουράκι τουρσί και σος γιαούρτι με ταχίνι και στο τέλος βάζουν μπόλικο καυτερό κόκκινο πιπέρι και τη λιβανέζικη σάλτσα χαρίσα. Μια πικάντικη, αρκετά καυτερή και πολύ νόστιμη σάλτσα που αγαπώ πολύ και από εκεί μπορώ να την αγοράσω και για το σπίτι. Πέρσι έφαγα για πρώτη φορά φιλιππινεζικο στην Αθήνα στο μαγαζί Bulacan Halo Halo (Μιχαλακοπούλου 105, Αθήνα 115 27, Τ/ 215-56.01.678). Εκεί δοκίμασα κάτι πολύ νόστιμα deep fried σαφρίδια χωρίς κόκαλα που τα σερβίρουν με ένα πολύ ιδιαίτερο καυτερό ξίδι δικής τους παραγωγής που τους πάει πολύ και δεν έχω βρει κάπου αλλού.
Ακόμη και τα κοκτέιλ μού αρέσει να είναι καυτερά και η αλήθεια είναι ότι τα βρίσκω αρκετά συχνά στα μενού των μπαρ. Τα πιο ωραία που ήπια τελευταία ήταν δυο spicy μαργαρίτες. Η μια στο Kitschen (Κανάρη 5-7, Πειραιάς, Τ/211-73.51.205) και η δεύτερη στη Στέπα (Ασκληπιού 61α, Εξάρχεια, Τ/210-36.25.552). Και οι δύο φτιάχνονται από λευκή τεκίλα και ένα μιξ από καυτερές πιπεριές πολύ ταιριαστό.